Ο εορτασμός της 19ης Ιουνίου (Juneteenth) είναι ουσιαστικής σημασίας για την απελευθέρωση των Μαύρων, ωστόσο αποτελεί μόνο ένα μικρό κομμάτι ενός ευρύτερου ιστορικού πλαισίου. Για τον φετινό εορτασμό της 19ης Ιουνίου, όλοι και όλες εδώ στην ομάδα πόρων για μαύρους υπαλλήλους της Airbnb, Black@, θέλαμε να παρουσιάσουμε ένα κομμάτι της ευρύτερης ιστορίας της παγκόσμιας κοινότητας Μαύρων ενάντια στην καταπίεση, τους αγώνες που κληρονομήσαμε και τις συλλογικές νίκες μας.

Ο φίλος μας, Carvell Wallace, κατέγραψε έναν αριθμό από εξεγέρσεις των Μαύρων σε όλο τον κόσμο, και τον τρόπο που έδρασαν καταλυτικά για μεγάλες κοινωνικές αλλαγές στη συλλογική συνείδηση και γνώση. Η συμβολή του μας ενθουσίασε και ελπίζουμε ότι θα μάθετε κάτι νέο και θα σας συντροφεύσει η δέσμευση να συνεχίσετε να αποκτάτε περισσότερες γνώσεις και να υποστηρίζετε την κοινότητα των Μαύρων. Στον διαρκή αγώνα για ισότητα, πάντα υπάρχει μια θέση για όλους και όλοι καλούμαστε να συμμετέχουμε.

Στο τέλος αυτού του άρθρου, θα βρείτε έναν σύνδεσμο για το προφίλ ενός μέλους της Συμβουλευτικής Επιτροπής Οικοδεσποτών με ιδέες για την ένταξη, καθώς και μια λίστα από εμπειρίες με οικοδεσπότες από όλο τον κόσμο, με επίκεντρο την ιστορία των Μαύρων υπό το πρίσμα της τοπικής κοινότητας.
‎
‎
Φιλικοί και αλληλέγγυοι χαιρετισμοί,
Black@ Airbnb

Η ανάγκη της ένταξης είναι βαθιά ριζωμένη σε όλους μας. Θέλουμε να μας αγαπούν, να μας φροντίζουν και να αισθανόμαστε ασφάλεια. Θέλουμε να νιώθουμε ότι έχουμε ένα σπίτι. Αυτή η επιθυμία είναι αρκετά καθολική και διαχρονική. Ήδη από το 1789 κατοχυρώθηκε στη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, το έγγραφο με τα 17 άρθρα που προέκυψε μετά τη Γαλλική Επανάσταση. "Αυτά τα δικαιώματα", αναφέρει το Άρθρο 2, "είναι η ελευθερία, η ιδιοκτησία, η ασφάλεια και η αντίσταση στη βία". Φυσικά, η ιδέα ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αντιστέκεται στη βία δεν ήταν νέα το 1789, αλλά η επιμονή στην επικύρωση αυτού του δικαιώματος παγκοσμίως, όπως προσπάθησαν να κάνουν οι Γάλλοι Επαναστάτες, ήταν.

Παρά τις καλές προθέσεις που συνόδευαν αυτό το έγγραφο, η καθημερινή πραγματικότητα για πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο αυτήν τη στιγμή είναι ότι το δικαίωμά τους να αντιστέκονται στη βία δεν προστατεύεται πραγματικά. Τα άτομα που επαναστατούν στην άδικη μεταχείριση συχνά αντιμετωπίζονται με κρατικά επιχορηγούμενη βία και αιματοχυσία. Είναι τέτοια η φύση της εξουσίας, που συχνά οδηγεί αυτούς που την έχουν να θέλουν να συγκεντρώσουν περισσότερη και αυτούς που δεν την έχουν να προσπαθούν να την αποκτήσουν με τον μοναδικό εφικτό τρόπο, τη βία, όπως το έθεσε τόσο εύστοχα ο πρώην σκλάβος και υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, Frederick Douglass: "Η εξουσία δεν παραχωρεί τίποτα χωρίς απαιτήσεις. Ποτέ δεν το έκανε και δεν πρόκειται να το κάνει."

Τα τελευταία χρόνια, πολίτες στις Ηνωμένες Πολιτείες επαναστατούν ενάντια στη βία. Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, το καλοκαίρι του 2020, 15 με 26 εκατομμύρια άνθρωποι συμμετείχαν σε διαδηλώσεις που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία του George Floyd από την αστυνομία, στις 25 Μαΐου του ίδιου έτους. Ήταν μία από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις από άποψη συμμετοχής κόσμου στη σύγχρονη ιστορία των ΗΠΑ (πηγή: Kaiser Family Foundation, Civis Analytics, N.O.R.C., Pew).

Ο Floyd ήταν ο τελευταίος από μια σειρά άοπλων Μαύρων ανθρώπων που, χωρίς να έχουν καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα, πυροβολήθηκαν ή στραγγαλίστηκαν από την αστυνομία. Η δυναμική ανταπόκριση του κοινού σε αυτούς τους θανάτους και το αποδεικτικό υλικό που συχνά τους συνοδεύει, προμήνυε την έλευση ενός παγκόσμιου κινήματος που αντιστέκεται στην αστυνομική βαρβαρότητα και επιχειρεί να αλλάξει ριζικά τον τρόπο που η αστυνόμευση αλληλεπιδρά με την κοινωνία.

Αυτό το κίνημα αγωνίζεται με δράσεις που πολλοί άνθρωποι θα θεωρούσαν ότι διαταράσσουν την τάξη, είναι παράνομες, ή ακόμη και βίαιες. Οι φωτιές, οι λεηλασίες και η καταστροφή ιδιοκτησίας είναι μια αμφιλεγόμενη πτυχή της αντίστασης των ανθρώπων σε αυτό που θεωρούν καταπίεση και πράγματι, πολλοί αμφισβητούν αυτές τις τακτικές. Μπορεί να πουν, "Συμφωνώ με τον σκοπό σας, αλλά δεν συμφωνώ με τις μεθόδους". Είναι δελεαστικό να θεωρήσουμε αυτές τις πράξεις αντίστασης παρορμητικές, αντιπαραγωγικές ή ελάχιστα μελετημένες. Ωστόσο, η παγκόσμια ιστορία για την κοινωνική αλλαγή αφηγείται μια τελείως διαφορετική ιστορία.

Ένας από τους πρωταρχικούς τρόπους για να επιτευχθεί πραγματική κοινωνική αλλαγή είναι και ήταν ανέκαθεν η ισχυρή αντίσταση. Από τις εξεγέρσεις στην αρχαία Σπάρτη μέχρι την Αμερικανική Επανάσταση, έχει αποδειχτεί επανειλημμένα ότι οι καταπιεσμένοι δεν αρκεί να ζητήσουν την ελευθερία τους για να την αποκτήσουν, αλλά χρειάζεται να αντιμετωπίσουν τους καταπιεστές τους. Με απλά λόγια, η υπεράσπιση της ένταξης δεν γίνεται χωρίς συγκρούσεις.

Το κίνημα Black Lives Matter δεν είναι απλώς ένα τρέχον πολιτικό γεγονός. Αποτελεί μέρος μιας μακραίωνης παράδοσης των καταπιεσμένων που εξεγείρονται για να απαιτήσουν σθεναρά δίκαιη και ίση μεταχείριση και πρόσβαση στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Και αν υπάρχει κακοποίηση, αδικία και βαρβαρότητα, θα υπάρχει επίσης αντίσταση από τα άτομα που οραματίζονται έναν καλύτερο, ασφαλέστερο κόσμο, έναν κόσμο στον οποίο μπορούμε όλοι να αισθανόμαστε ευπρόσδεκτοι, και όπου όλοι είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για να είμαστε εκεί. Όπως έθεσε τόσο εύστοχα η Angela Davis, συγγραφέας, επαναστάτρια και ακτιβίστρια: Η ελευθερία είναι ένας συνεχής αγώνας.