H περιοχή Ασάντι της Δυτικής Αφρικής, στη σημερινή Γκάνα, ήταν πολύτιμη λόγω των αποθεμάτων χρυσού και της στρατηγικής της θέσης στο σταυροδρόμι των εμπορικών οδών που διέσχιζαν τη Σαχάρα. Σε όλη τη διάρκεια του 17ου, 18ου και 19ου αιώνα, η Αγγλία προσπαθούσε να αποκτήσει τον έλεγχο αυτής της περιοχής, την οποία θεωρούσε σημαντική στην εκστρατεία της για να αποκτήσει οικονομικό πλεονέκτημα έναντι των Ευρωπαίων αντιπάλων της στο αναπτυσσόμενο εμπόριο σκλάβων. Ωστόσο, η περιοχή ελεγχόταν από τους ιθαγενείς Ακάν, οι οποίοι ήταν πλούσιοι σε χρυσό και διέθεταν τρομακτική στρατιωτική παρουσία υπό την κυριαρχία του Οσέι Κόφι Τούτου Α'. Αν και η Μεγάλη Βρετανία κατάφερε να προσαρτήσει γειτονικές περιοχές, η κεντρική πρωτεύουσα Κουμάσι παρέμεινε υπό τον αυστηρό έλεγχο των Ασάντι. Βρετανική εφημερίδα του 19ου αιώνα ανέφερε ότι οι Ασάντι ήταν σε θέση να φέρουν "200.000 άνδρες στο πεδίο της μάχης" και ότι οι πολεμιστές τους "προφανώς δεν φοβήθηκαν τους ελεύθερους σκοπευτές και τα τρίκιλα πυροβόλα".

Μια σειρά μαχών, γνωστές ως Πόλεμοι Ασάντι, έγιναν από τη δεκαετία του 1820 έως τη δεκαετία του 1890, με τους Βρετανούς και τους Ασάντι να υφίστανται βαριές απώλειες και να καταλήγουν σε προσωρινές ειρηνευτικές συνθήκες και συμφωνίες που δεν κρατούσαν πολύ. Η Μεγάλη Βρετανία κατάφερε τελικά να καταλάβει την πρωτεύουσα Κουμάσι το 1900, όταν ξεκίνησε ο "Πόλεμος του Χρυσού Σκαμνιού" με αφορμή Βρετανό πρεσβευτή ο οποίος κάθισε σε ένα σκαμνί που ο λαός των Ασάντι θεωρούσε ιερό. Οι επιδρομείς Ευρωπαίοι έκαψαν ολοσχερώς πολλά σημαντικά κυβερνητικά κτίρια, ανάμεσά τους και την κεντρική βιβλιοθήκη που σύμφωνα με μαρτυρίες περιείχε "σειρές βιβλίων σε πολλές γλώσσες", και τη βασιλική αυλή των Ασάντι, συμπεριλαμβανομένης της βασιλομήτορος Yaa Asantewaa που ηγήθηκε της εξέγερσης, η οποία εξορίστηκε στις Σεϋχέλλες. Το βασίλειο των Ασάντι έγινε μέρος της Βρετανικής Χρυσής Ακτής με την προϋπόθεση ότι κανένας Βρετανός ή άλλος ξένος δεν θα βεβηλώσει το χρυσό σκαμνί. Κατά τις επόμενες δεκαετίες, η οικονομική ισχύς της περιοχής συνέχισε να αυξάνεται, υπό βρετανική κυριαρχία, λόγω της παραγωγής σιδηροδρόμων και υποδομών, της επέκτασης του εμπορίου καφέ και της εισαγωγής του κακαόδεντρου στην περιοχή. Η αποικιακή κυριαρχία επέτρεψε στις τοπικές κυβερνήσεις να συνεχίσουν να λειτουργούν μέσα από τα παραδοσιακά φυλετικά συμβούλια και αυτό – σε συνδυασμό με την επέκταση της ευρωπαϊκής εκπαίδευσης για τους αυτόχθονες Αφρικανούς – βοήθησε να αναπτυχθεί η συνείδηση των Μαύρων και το ενδιαφέρον για τον παναφρικανισμό και την αυτοδιοίκηση.

Τα νέα της ανεξαρτησίας στην Ινδία και το Πακιστάν, καθώς και τα δεινά των Αφρικανών στρατιωτών που επέστρεψαν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ενίσχυσαν αυτήν την προσπάθεια. Νύχτες ταραχών και λεηλασιών έλαβαν χώρα το 1946 όταν οι στρατιώτες, μετά την επιστροφή τους από τον πόλεμο, διαπίστωσαν ότι οι συντάξεις τους είχαν παρακρατηθεί λόγω της φυλής τους. Αισθανόμενη την πίεση, η οικονομικά εξασθενημένη βρετανική κυβέρνηση φοβήθηκε περισσότερες συγκρούσεις και ξεκίνησε συνομιλίες με τοπικούς ηγέτες, με επικεφαλής τον Κβάμε Νκρούμαχ ο οποίος είχε σπουδάσει σε ΗΠΑ και Βρετανία, για την επίτευξη της Ανεξαρτησίας. Το ανερχόμενο Κόμμα της Λαϊκής Συνέλευσης (CPP), με επικεφαλής τον Νκρούμαχ, κέρδισε τις εκλογές και σύναψε συμφωνία καταμερισμού της εξουσίας με τους Βρετανούς, η οποία διήρκεσε μέχρι το 1957, όταν οι Βρετανοί παραχώρησαν τελικά τον έλεγχο της περιοχής. Η Γκάνα αποτελεί το δεύτερο έθνος της υποσαχάριας Αφρικής που ανεξαρτητοποιήθηκε από τον ευρωπαϊκό αποικισμό.